|
Instrukcje (in. struktury sterujące) używane w PHP są swoim wyglądem bardzo zbliżone do odpowiadających im instrukcji w języku C.
Instrukcje w PHP można zapisywać na dwa różne sposoby, tj.:
| - |
grupy instrukcji zapisane mogą być wewnątrz nawiasów klamrowych (język C), |
| - |
wymagane użycie instrukcji zakańczających. |
Obie w/w metody można stosować zamiennie. Każda z nich ma swoje zalety. Pierwszą z nich można stosować wówczas, gdy instrukcja jest w całości umieszczona w bloku kodu PHP, zaś druga w przypadku przeplatania sie wewnątrz jednej instrukcji kodu PHP i HTML.
1. Instrukcja warunkowa If.
Instrukcja if jest wykorzystywana niemal we wszystkich językach programowania. Oto dwie możliwe składnie instrukcji:
lub
Warunek if sprawia, że dane instrukcje będą wykonana w przypadku zwrócenia wartości logicznej TRUE przez warunek.
2. Instrukcja switch.
W przypadku złożonej instrukcji if można skorzystać z instrukcji switch. Poniżej znajdują sie dwie możliwe formy zapisu:
lub
Wyrażenia wartosc podane w każdej z klauzul case są porównywane z wartością wyrazenie. Za instrukcjami wewnątrz klauzuli case powinna znaleźć się instrukcja break, która nakazuje wyjść z instrukcji switch. Jej brak spowoduje przejście do wykonywania instrukcji znajdujących się w następnej klauzuli bez porównania wartosci z wartością wyrazenie. Jeśli żadna wartosc nie odpowiada wartości w wyrazenie, to zostaną wykonane instrukcje wewnątrz klauzuli default.
3. Instrukcja while.
Instrukcja while jest pętlą wykonującą cyklicznie umieszczony wewnątrz kod pod warunkiem, że wyrażenie warunkowe zwraca wartość TRUE. Poniżej znajdują sie dwie możliwe formy zapisu:
lub
Przed każdym wykonaniem instrukcji następuje sprawdzenie warunku. Pętla zostanie przerwana, gdy wartość warunek będzie równa FALSE. W celu przerwania wykonywania instrukcji należy wywołać instrukcje break wewnątrz instrukcji while lub jeśli jest to pętla zagnieżdżona należy użyć zapisu:
gdzie n jest liczbą, określającą ilość zagnieżdżonych pętli jaką należy zakończyć.
Podobnie jest w przypadku, gdy jest potrzeba pominięcia wykonania pozostałych instrukcji. Do tego celu należy wywołać instrukcję continue, która podobnie jak w przypadku break może posiadać argument liczbowy n.
4. Instrukcja do ... while.
Instrukcja do ... while przypomina polecenie while. Różnica polega na tym, że warunek logiczny sprawdzany jest nie na początku pętli jak to miało miejsce w przypadku pętli while lecz na końcu, po wykonaniu instrukcji znajdujących się w pętli. Poniżej znajduje się składnia instrukcji:
Dla powyższej instrukcji składnia jest tylko jedna. Wewnątrz pętli można podobnie jak w przypadku pętli while użyć instrukcji break oraz continue.
5. Instrukcja for.
Instrukcja for to również pętla. Jej składnia w obu możliwych formach zapisu znajduje się poniżej:
| for( |
wyrazenie_poczatkowe |
; |
wyrazenie_warunkowe |
; |
wyrazenie_iteracyjne |
) { |
lub
| for( |
wyrazenie_poczatkowe |
; |
wyrazenie_warunkowe |
; |
wyrazenie_iteracyjne |
): |
Instrukcja for posiada trzy wyrażenia, tj.:
| wyrazenie_poczatkowe |
- |
wyrażenie początkowe, wykonywane tylko raz na początku pętli, |
| wyrazenie_warunkowe |
- |
wyrażenie warunkowe, kontrolujące ilość iteracji pętli, od niego zależy czy pętla wykona instrukcje znajdujące się wewnątrz pętli czy nie, |
| wyrazenie_iteracyjne |
- |
wyrażenie obliczane po zakończeniu każdej iteracji pętli, często stosowane do zwiększania licznika. |
Pętla for może posiadać wewnątrz instrukcje break oraz continue (podobnie jak instrukcja while). Należy zauważyć, że w przypadku wykorzystania instrukcji continue przed obliczeniem wartości wyrażenia warunkowego wykonywane jest wyrażenie iteracyjne. | 
